اینجا جاییه که درد اصلی شروع می‌شه.

هدف اینه که بدهی‌ها و هزینه‌های بهره با درآمد واقعی هماهنگ بشن تا اقتصاد بتونه دوباره نفس بکشه.

در این دوران، مردم و شرکت‌ها دارایی‌هاشونو می‌فروشن تا نقد بشن. مثل «هجوم به بانک» همه دنبال پول نقدن، ولی بانک‌ها پول کافی ندارن. ارزش پول پایین میاد، تورم بالا می‌ره و بحران عمیق‌تر می‌شه.

بانک مرکزی مجبور می‌شه برای جلوگیری از سقوط کامل، پول جدید چاپ کنه و به بازار اعتبار تزریق کنه. اما اگه این چاپ پول زیاد بشه، ارزش ارز پایین می‌ره و تورم بالا می‌زنه.

کشورهایی که بدهی‌شون به ارز خودشونه، می‌تونن با چاپ پول از نکول فرار کنن (به قیمت افت ارزش پول). ولی اگه بدهی به ارز خارجی باشه، راهی جز رکود و نکول ندارن.

در نهایت، حدود نصف نسبت بدهی به درآمد باید کم بشه تا تعادل برگرده.

بانک مرکزی در این مرحله معمولاً با وضعیتی روبه‌رو می‌شه که دالیو بهش می‌گه Pushing on a String – یعنی هرچقدر هم پول تزریق کنه، اثر نداره چون مردم دیگه حاضر نیستن وام بگیرن.

دو راه بیشتر باقی نمی‌مونه:

۱. یا نقدینگی رو محدود کنن و اجازه بدن رکود عمیق‌تر بشه،

۲. یا پول زیاد چاپ کنن و ارزش ارز رو پایین بیارن تا بدهی سبک‌تر بشه.

تقریباً همیشه راه دوم انتخاب می‌شه. بانک مرکزی اوراق و دارایی می‌خره، نرخ بهره رو پایین نگه می‌داره و عملاً اقتصاد رو از سقوط نجات می‌ده. اگر تعادل بین چاپ پول و کاهش بدهی درست برقرار بشه، دالیو اسمش رو می‌ذاره «کاهش بدهی زیبا» (Beautiful Deleveraging) — یعنی هم بدهی کم می‌شه، هم رشد مثبت و تورم ملایم داریم.